The Ultimate Freezing Experience

Welkom allemaal weer bij mijn nieuwe verslag. Allereerst sorry dat het zo lang heeft geduurd voordat jullie weer een nieuw verslag kunnen lezen van mij. Ik ben intussen weer terug in Nederland en het is de afgelopen tijd erg druk geweest, vandaar de vertraging. Jullie hebben de laatste twee weken in Zweden (of eigenlijk ook 1 week Lapland) nog van mij tegoed, dus ik zal proberen zoveel ik nog weet te vermelden. Volgens mij was ik gebleven bij de overnachting op het vliegveld.

Rond 7 uur ’s ochtends werd ik wakker door het geluid van mensen om me heen (ik was die nacht al veel vaker wakker geworden, de vloer van een vliegveld ligt namelijk niet ideaal…). Ik sliep in een gate, en daar bleek de eerste vlucht om half 8 te vertrekken. Rustig zaten er mensen om me heen hun krantje te lezen, alsof het heel gewoon was dat er naast hen mensen lagen te slapen en er bijna als daklozen bij lagen. Met Zeinab gingen we terug naar het transfercenter om daar met de rest te verzamelen. Uiteindelijk kregen we te horen dat we die dag om 4 uur naar Helsinki konden! Een nadeel, we moesten handmatig onze bagage omchecken. Terwijl we hiermee bezig waren, zagen we de kans om even naar buiten te stappen, waar het intussen sneeuwde! Dat moment gaf erg veel energie, want na 20 uur in een muf vliegveld opgesloten te zijn, is frisse lucht erg waardevol. Onze vlucht had natuurlijk nog eens 15 minuten vertraging, maar dat kon ons eigenlijk al niks meer schelen. Het zorgde juist voor een extraatje, door de vertraging waren we precies 24 uur op een vliegveld geweest. Kon ik dat ook weer van mijn bucket-list afstrepen…

De vlucht verliep prima en in Helsinki stapten we snel onze bus in. Ik zat naast een willekeurige Duitser, die er wat vreemde denkbeelden op na hield. Hier zouden we dan weer 15 uur in zitten. En waarom hadden we ook al weer gekozen om naar Lapland te gaan? Slapen wilde in bewegende bus zonder fatsoenlijke beenruimte of plek om je hoofd neer te leggen ook niet echt lukken. Gelukkig waren de pitstoppen in de Finse tankstations/supermarkten/restaurants nog leuk. Er begon ook steeds meer sneeuw te verschijnen tot we eindelijk in Saariselkä aankwamen. Daar lag een flinke halve meter en de temperatuur lag ver onder nul. Later hoorden we dat het hier ongeveer -25 tot -30 graden was (al voel je tussen die twee temperaturen echt geen verschil meer). De zon kwam ook amper boven de horizon, en dat was dan maar voor 1 uurtje… Het is en blijft een bizar gebied. We gingen snel uitpakken, want de eerste activiteit begon al bijna.

Het was de sportdag. Eerst kregen we speciale schoenen zodat we op de sneeuw konden gaan lopen. Met een gids en een speciaal getrainde hond gingen we het bos in. Geen paadjes, geen overzicht, we ploeterden gewoon rond. Zonder gids zouden zeker verdwaald zijn! Blijkbaar zaten we daar ook nog 40 km van de Russische grens, maar het werd ons sterk afgeraden om die over te steken. Halverwege stopten we bij een open stuk in het bos om daar een vuurtje te maken (dat is legaal in heel Finland) en warme (!) limonade te drinken. De omgeving was prachtig, maar het was wel ontzettend koud. Daarna was het tijd voor langlaufen. Ik heb zelf nog nooit op ski’s gestaan, dus het was een grote uitdaging. Al na 2 meter lag in de sneeuw te spartelen, maar ik hervond me! Ik ging gewoon vol energie (erg raar, na twee verschrikkelijke nachten) met de kopgroep mee. Het was een mooie ervaring: 10 km langlaufen bij -30! Die avond werden we met de bus naar een traditionele rendierenboerderij gebracht die werd gerund door Saami (traditionele bewoners van de poolstreken in Europa en Rusland). Daar werd wat verteld over hun cultuur, mochten we onze eigen worstjes (helaas geen rendierenvlees) roosteren en kregen we nog een ritje in een slede voortgetrokken door een rendier.

Op de terugweg was onze chauffeur zo aardig om even op de skiheuvel te stoppen om eventueel noorderlicht te zien. Helaas was het erg mistig en was er weinig te zien. We reden de weg naar beneden en daar was er een auto van de weg geschoven waardoor wij ook niet verder konden rijden. De auto werd dan ook door de bus uit de goot getrokken. Ik was wat uit het raam aan het kijken en ik dacht een vlekje te zien (in eerste instantie ging ik er vanuit dat het raam gewoon vies was) dat langzaam groter begon te worden en groenig was. Ik vroeg dan ook meteen of ik het noorderlicht zag. Heel de bus sprong zowat tegen het raam aan en ja hoor, het was echt het noorderlicht! Buiten hebben we er ons 15 minuten aan vergaapt. Erg indrukwekkend, al was het door de mist niet super. Die avond moest er natuurlijk gevierd worden dat we er eindelijk waren, dus kwamen de flessen drank uit de tax-free winkels boven tafel en werd er heerlijk van onze eigen sauna genoten. Natuurlijk moesten we de Finse tradities in ere houden, wat betekende dat we uit de sauna renden, in de sneeuw sprongen en we daarna ons gauw weer opwarmden!

Na een geslaagde eerste dag daar en erg weinig nachtrust was het de volgende ochtend tijd voor sneeuwscooter rijden en huskyslede rijden. De groep was met een oneven aantal, dus er moest iemand alleen op de huskyslee en gelukkig was ik dat. Het hield in dat ik geen tijd had om filmpjes te maken, maar wel dubbel zo lang mocht sleeën en veel meer gevoel met de weg en honden had. Hoe koud het daar ook was, wat was het een belevenis! De honden kijken erg sip om als je moet remmen (een stalen pin de sneeuw in trappen) en nemen onderweg hapjes sneeuw als drinken. Wel had ik een eng moment. Ik gleed namelijk plots van de slee af toen ik probeerde de slee te laten remmen in een bocht terwijl we een kuil raakte! Ik hing alleen nog met mijn handen vast als een soort waterskiër en kreeg het op een of andere manier wel voor elkaar terug op de slee te stappen. Wie weet wat er anders was gebeurd… Toen mochten we onszelf weer gaan opwarmen met warme limonade en ook een aantal jonge husky’s vast houden! Dit alles werd begeleid door een geweldige Engelsman die was geëmigreerd om in Finland het als huskytrainer te maken. Toen was het ook nog tijd om op de sneeuwscooter te stappen. Dit gaf een ook wel een kick, maar toch minder als het huskyslede rijden. Dat was werkelijk waar het gaafste wat ik ooit heb gedaan!

Die middag hadden we even rust waarop we met een groepje besloten op aanraden van de reisbegeleider naar een restaurant te gaan en rendier te eten. Daar hadden we een lekkere sirloin en het vlees was zo mals dat het gewoon wegsmolt op je tong! Daarna zijn we nog wat boodschappen in de ‘vakantiesupermarkt’ gaan doen en zagen we plots dat het noorderlicht er weer was, al was het maar even. Die avond echter werden we naar buiten geroepen om het noorderlicht weer te aanschouwen en na een half uur koukleumen waren er plots over de hele hemel groene en roze lichten aan het kronkelen, mooier nog dan je op Discovery Channel zou zien! De rest van de avond was rustig, omdat we de volgende ochtend al om kwart voor 7 met de bus zouden vertrekken. Dus werd er nog een filmpje opgezet en kreeg iedereen nog een paar uurtjes waardevolle slaap.

Stipt kwart voor 7 zat iedereen in de bus om op weg naar de poolzee te gaan. De natuur onderweg was prachtig, bergen vol met sneeuw, af en toe een afgelegen dorpje en bevroren meertjes. Eenmaal aangekomen in noordelijkste puntje van Noorwegen was het plan om daar in de sauna te gaan zitten. Dat was nog iets te normaal natuurlijk. Het was namelijk de bedoeling uit de sauna te rennen, je weg naar de poolzee te vinden en daar een korte duik te nemen om vervolgens weer flink warm te worden in de sauna. Na 2 keer heen en weer rennen zat de tijd erop en moesten ons weer aankleden en kregen we daar huisgemaakte vissensoep, konden we bruine geitenkaas (met honing) kopen en een koningskrab aanschouwen. Op weg naar huis moesten we zelfs nog langzaam rijden omdat er voor ons rendieren op de weg liepen! Ook dat was een hele belevenis.

Maar de dag was nog niet voorbij: ’s avonds stond er een feest ingepland voor alle buitenlandse studenten die daar in de regio waren. Na gezellig in het huisje ingedronken te hebben, gingen we op weg naar het feest (toch zo’n 20 minuten lopen). Sommigen hadden ‘m al goed zitten en bij aankomst werd Corey er helaas gelijk uitgezet omdat hij nog een fles drank in z’n hand had. Wij gingen er vanuit dat hij de fles wel zou opdrinken en dan weer terug zou komen. Wij hadden het intussen erg gezellig in de club! Toen we besloten eens terug te gaan, was Corey nog steeds niet terug gekomen… We dachten dat hij dan wel naar een ander feestje dat georganiseerd was in een van de huisjes was gegaan. Maar toen iemand van het andere feestje binnenstapte en zei dat hij Corey daar niet had gezien, begonnen we ongerust te worden. We gingen erop uit bij cottages aan te bellen om te achterhalen waar hij zou kunnen zijn en na een half uur kregen we een telefoontje dat hij was afgezet door twee andere studenten. Blijkbaar had hij in dronken toestand 4 uur rond gelopen zonder fatsoenlijke kleding (hij ging naar een feestje, dus had trendy i.p.v. warme kleding aan gedaan). We hebben hem maar bij het haardvuur gezet met een bak warm water om hem op te warmen, maar echt fris zat hij er niet bij…

De volgende ochtend stond de bus weer klaar om ons richting Helsinki te rijden en het avontuur zat er bijna op. Tijdens het ritje stopten we nog bij Santa Claus Village, een dorpje in het thema van de kerstman. Daar is ook het officiële postkantoor van de kerstman waar kaarten van over de hele wereld aankomen. We zijn zelfs met de echte kerstman op de foto gegaan en zijn precies op de poolcirkel gaan staan! De volgende stop was een pool dierentuin. Helaas was het (door de vroege zonsondergang) al donker en konden we vrij weinig zien. De rest van de nacht reden we door totdat we rond een uur of 5 ’s nachts aankwamen in Helsinki en weer terug vlogen. Intussen ging het met Corey al wel iets beter, alleen deed zijn voet ontzettend pijn en heb ik hem gezellig rond geduwd op een bagagekarretje op het vliegveld. Eenmaal terug in Lund was het tijd om alles uit te pakken en had ik 24 uur gereisd om van Saariselkä in Lund te komen. Daarna moest ik nog even een dutje doen om überhaupt te functioneren. Die middag had ik zelfs nog een college van Astrobiology waar er presentaties van andere studenten waren. ’s Avonds was het nog even flink skypen geblazen en daarna heerlijk in mijn bed kruipen.

Donderdagochtend begon het ook weer op tijd toen er iemand van huisvestingsorganisatie langs kwam om mijn kamer te inspecteren. Ook kon ik niet aan een college Galaxies & Cosmology ontsnappen wat volgens mij ging over sterevolutie. ’s Middags moesten er weer eens inkopen worden gedaan en daarna nog door naar een college Astrobiology met nog meer presentaties. De vermoeidheid was nog niet verdwenen, maar ik moest een hoop puntjes afwerken en heb die avond zelfs nog een stuk reisverslag getypt! Voor het slapen hebben we met de groep van Lapland nog gezellig gepraat, maar daarna was het echt bedtijd!

Dat was het voor deze keer! Het is een erg lang verslag geworden, vooral doordat het avontuur in Lapland iets is dat ik zeker wil delen met jullie. Het heeft ook even geduurd, maar de een na laatste week is nu dus beschreven. Wanneer mijn volgende (en tevens laatste) verslag klaar zal zijn, durf ik nog niet te zeggen. Bedankt allemaal voor het lezen en vi ses!