Eerste Zweedse verjaardag (Grattis till mig!)

De eerste week introductie zit er al weer op en dus is het tijd om jullie ook weer in te lichten! Er is veel gebeurd, veel veranderd en zeker ook veel nieuwe mensen ontmoet. Dat is trouwens iets wat hier heel makkelijk bij de internationale studenten. Iedereen komt hier omdat ze van een nieuwe cultuur willen proeven en nieuwe mensen willen ontmoeten. Ze stappen dan ook zonder problemen op je af om eens te vragen waar jij dan eigenlijk vandaan komt en wat je hier studeert. Zo leer je de een uit Australië, de ander uit Japan en weer een ander uit Duitsland. De Duitsers zijn hier trouwens ontzettend goed vertegenwoordigd, de standaard opmerking als je een Duitser tegenkomt is dan ook “Had ik kunnen weten!” Wel begint t me op te vallen dat er bijna alleen maar standaardvragen langs komen… Na je naam, je studie, je nationaliteit, je woonplek hier, of je de Zweedse cursus volgt, of je een fiets hebt (Fietsen zijn hier ontzettend duur, en meestal van slechte kwaliteit. Toch is Lund een stad waar je iedereen ziet fietsen, het openbaar vervoer is geen optie door de prijs en lopen is vaak echt te ver) en of je naar de activiteit van de volgende dag gaat, houdt het gesprek meestal op. Toch zijn er wel weer mensen waarmee je het gelukkig iets langer volhoudt en je je niet snel alleen voelt in een stad waar je veel bekenden hebt, maar geen vrienden. Tot zo ver de internationale sfeer hier, natuurlijk willen jullie ook graag weten waar ik me allemaal al mee bezig heb gehouden de laatste tijd. Om t makkelijk te houden, ga ik proberen een chronologisch verhaal eruit te typen!
De vorige keer ben ik geëindigd op de donderdag, dus de vrijdag is nu aan de beurt. Jammer genoeg is dat al weer best een tijdje geleden, dus hopelijk weet ik er nog genoeg van om het verhaaltje logisch te maken. Die dag zijn we ’s ochtends richting de IKEA geweest. Op een reis naar Zweden kun je die natuurlijk niet overslaan. Het was in Zweden steeds mijn beurt om te rijden, zodat ik de omgeving wat beter zou leren kennen, dus op de 110 km/u snelweg reed ik naar Malmö (half uurtje van Lund), waar de grootste IKEA van Scandinavië ligt. Op de snelwegen daar is het best opletten. Je bent namelijk verplicht om invoegend verkeer op de weg te laten en de invoegstroken zijn niet bijzonder lang… Vooral vrachtwagens rekenen erop dat ze gelijk kunnen invoegen, dus ik moest erg oplettend rijden. In de IKEA aangekomen gingen we op zoek naar een nachtkastje en nog wat andere willekeurige dingen om het kamertje op te vrolijken. We kwamen aan bij een lastig onderdeel, namelijk de vloerkleden. Ik wil al jaren een vloerkleed hebben, maar kan nooit een keuze maken wat ik wil en wat nu mooi staat. En natuurlijk was het hier niet anders… Na een uur vergelijken liepen we weer met een leeg karretje door. Toch zijn we daar wel geslaagd, een nachtkastje, wat opbergmappen en wat kaarsjes om tijdens de donkere nachten mijn kamer wat gezelligheid te geven. Toen was het weer tijd voor een opfrisbeurt van de rest van het kamertje, schrobben en poetsen! Maar gelukkig had ik mijn moeder bij me, die daar toch ietsje beter in is dan een student. Die avond maar eens op zoek gegaan naar een maaltijd in Lund. Het is daar een uitdaging om ‘echt’ Zweeds eten te vinden. De stad is volledig overgenomen door vooral Turkse eettentjes. Dus omdat we de cultuur uit Lund natuurlijk wilde meemaken, gingen we bij de eerste de beste Turk naar binnen om aan de plaatjes af te lezen wat we daar konden bestellen. Met wat geluk hebben we een goede betaalbare maaltijd weten te scoren en konden we toch weer terug naar de B&B om na wat gitaar gepingel vermoeid naar bed te gaan. De zaterdag was niet veel bijzonderder dan dat. Na wat poetsen en kleding en spullen inruimen was het ook tijd om het kastje eens in elkaar te zetten. Die IKEA-bouwpakketten zijn eigenlijk gewoon Lego-doosjes voor gevorderden! Gelukkig heb ik vroeger veel met Lego gebouwd, dus een kastje was een eitje. Daarna was het tijd voor een korte wandeling door Lund, om te zorgen dat ik de weg niet al te vaak kwijt raak in de eerste paar weken. Toch kwamen we niet heel ver, de stad is een stuk groter als dat het er op de kaart uitzag. Daar kwamen we de volgende dag helemaal achter… Op zondag was het tijd om de tour in Lund eens zachtjes over te doen. We dachten eens even langs alle gebouwen te lopen waar ik waarschijnlijk tijdens colleges of introductie heen moest. Eerst naar het stadspark, waar mijn Observatorium van Astronomie zou moeten liggen… Onderweg kwamen we een grote volière tegen, waar o.a. parkietjes in zaten, waardoor ik mijn eigen grasparkiet thuis niet hoefde te missen! Toen we ongeveer heel het park gehad hadden, was het observatorium nog steeds niet gevonden. Maar eindelijk liepen we tegen een vervallen gebouw tegen, waar een koepel op zat. En ja hoor, na wat zoekwerk bleek dat inderdaad het OUDE observatorium te zijn. Dus we gingen door. Lund is echter een stad die nogal scheef ligt, dus het was steeds heuveltje op. De achterste gebouwen hebben we niet bereikt, we waren moe. De maandag zou voor mij een speciale dag worden, de dag dat ik geen tiener meer was… 20 jaren oud al op deze 19 augustus. Niemand had vorig jaar kunnen denken dat ik mijn verjaardag in een B&B in Zweden zou vieren. Maar mijn ouders waren zo aardig geweest om de eetruimte met vlaggetjes te versieren en nog wat kleine cadeautjes uit te stallen, waaronder een Christoffeltje (een klein muntje met Christoffel erop, de beschermheer van reizigers, om je veilig te houden als je op weg bent) en wat foto’s van thuis. Toen gingen we op weg naar een festival in Malmö. Na allerlei cultureels opgesnoven te hebben daar, ging ik een van de eettentjes (er stonden kraampjes van over de hele wereld) uitproberen. Ik ging voor een Hongaars platgeslagen en gefrituurd brood, belegd met kaas garnalen, uien en roomsaus. Dat was een van de slechtste keuzes die ik in Zweden heb gemaakt… Na wat foto’s van de stad kwamen we langs een podium, waar de band Urban Cone speelde. Een echte aanrader! Toen we daar wat nummers van hadden gehoord, was het tijd om weer terug te gaan. In Spoletorp South (waar mijn kamer ligt) was het nog steeds compleet leeg, op een Duitse huisgenoot (Wolfgang) na. We waren verbaasd, omdat de 20e de introductie daadwerkelijk zou beginnen. Het werd tijd voor mijn eerste nacht daar alleen. Uit verslagen van vroegere studenten had ik meegekregen dat je nogal lang (2 uur of langer) als je laat arriveert, dus ik had mijn wekker op tijd staan om me te kunnen registreren. Vreemd genoeg was ik na 1 uur al weer buiten, zelfs kaartjes gekocht voor de activiteiten voor de rest van de week en het boek voor de Zweedse cursus ook aangeschaft. Toen ik daar in de rij stond werd het me al duidelijk dat bijna iedereen hier op zoek is naar mensen om te leren kennen. Binnen 2 minuten ben je volop aan de praat geraakt met 2 Duitsers en een Franse. Dan maar weer terug naar huis… Maar ook daar waren nog geen extra inwoners te vinden. Mijn ouders hadden die dag gepland staan om naar het strand te gaan, dus gelukkig kon ik daar dan nog even bij aansluiten. Bij Björret kun je een enorm lange pier op, waar aan het einde een kleinschalige wellnesscentrum zit. Het water was ijskoud, maar toch waren er verschillende Zweden die er kwamen om zich even onder te dompelen. Toen eens een luxe koffie gedronken met een paar Zweedse lekkernijen. Zweden zijn trouwens best goed in koffie maken, ze drinken het ook bijna de hele dag door. En niet heel eens zo heel slap… Maar na deze cafeïne boost gingen we na een korte tour door Björret zelf terug naar mijn eigen plekje om de eerste andere huisgenote te ontmoeten, Maria uit Colombia. Samen met haar vriendin Diana was ze net uit het vliegtuig gestapt. Die avond ontmoette ik ook de eerste persoon tegen wie ik Nederlands kon praten, Frederick uit België. En even later was het ook de beurt aan Katie uit Schotland. De eerste die Engels sprak, maar nog steeds onverstaanbaar was… Toen op weg naar de Arrival Meet-Up waar je nieuwe studenten zou kunnen ontmoeten. We kwamen er 1 uur nadat het begonnen was aan, maar de zaal was al bijna leeg gelopen omdat het in een kelder was. Mogen jullie raden wat er gebeurt als je 1000 studenten die net zijn aangekomen met het vliegtuig in een zaal onder de grond zet en er geen ramen kunnen… Het stonk verschrikkelijk en de warmte was niet om uit te houden. Toch hadden we bij het naar buiten lopen al weer de eerste extra studente uit Slovenië. Eerst richting supermarkt om daar wat veel te duur en veel te laag percentage alcohol bier te halen. Toen hebben we met een groepje wat om de tafel gezeten en er iets gezelligs van gemaakt. Tussendoor kwam er nog een Frans meisje (Emeline) in paniek aan omdat haar kaart en sleutel niet werkte. Dat bleek zo te zijn omdat ze in de verkeerde gang zat, maar na het installeren van haar in haar eigen kamer, voegde ze zich bij onze (veel gezelligere) groep. De volgende ochtend zouden mijn ouders echt vertrekken, dus was het tijd om daar ook afscheid van de nemen. Toen door met Wolfgang om eens naar de Algemene Informatie Bijeenkomst te gaan, waar er erg veel stress lag op plagiaat en het vermijden ervan. Direct daarna zouden we ons kunnen gaan aanmelden voor de Studentlund kaart, die je ongeveer nodig hebt voor elke gezelligheidsactiviteit. Enige probleem was dat toen we de zaal uit wilde lopen, de rij daar al begon, terwijl de balie toch echt 1 verdieping lager zat… Dus we besloten maar even wat eten te halen uit de supermarkt dichtbij om het net voor onze Zweeds cursus te proberen. Toen we echter terugkwamen, was de rij slechts een beetje opgeschoven en degene die wel een kaart hebben bemachtigd, hebben minstens 2 uur moeten wachten… Maar de eerste Zweeds cursus was daar. Onze enthousiaste docent, Johanna, sprak bijna perfect Engels en Zweeds. Ze wist het ook leuk te maken met allerlei grapjes en na bijna 3 uur konden we onszelf voorstellen (Jag heter Victor och jag kommer från Nederländerna) en konden we het daadwerkelijk ook goed uitspreken! Die avond was er een receptie gepland waar de belangrijke mensen van de universiteit en de stad ons welkom gingen heten. Echter, de zaal was te klein om iedereen te bevatten en daardoor konden we via de uitgang zowel niets zien, als niets horen. Samen met Maria en Diana zijn we maar gaan zitten (het duurde namelijk ook nog ontzettend lang…) en hebben we Martine ontmoet, die later ook Nederlands bleek te zijn! Na de receptie (eindelijk!) werden we beneden ontvangen en waren er kleine lekkernijen op de tafels gezet. Het werd al snel duidelijk welke hapjes lekkerder waren, die tafels waren meteen druk. Daar weer veel internationale studenten ontmoet, maar de honger sloeg ook toe… Eten daarvoor was helaas te krap. In de supermarkt kwam ik Frederick, Martine, Maria en Diana weer tegen (was die met alle hapjes kwijt geraakt) en hebben we samen gekookt en nog wat gedronken. Gelukkig was dit een gezellig groepje (soms onhandig, vooral Martine die twee eieren rauw op de grond liet vallen en Diana die dat met een bord deed…). Donderdag zou speciaal worden, we zouden onze coördinatoren ontmoeten en vooral onze medestudenten! Echter Astronomie had geen eigen programma en dus moest ik naar Earth and Ecosystem Sciences waar ik na het door elkaar halen van Geocentrum I en II (stond nergens fatsoenlijk aangegeven) te laat aankwam en een praatje kreeg over aardrijkskundige vakken… Na een rondleiding door het gebouw waar ik waarschijnlijk nooit meer zou komen, was het tijd om te wachten totdat mijn coördinator alle vakken wilde gaan goedkeuren. Dit vorderde met een slakkengang en op een of andere manier zitten er veel ongemakkelijke mensen daar. Na 2 uur (!) wachten en bijna niets zeggen (de stiltes waren enorm fijn, echt waar, geloof me, oké vooruit, niet dus) mocht ik na 4 handtekeningen weer door. De rest van die dag was vrij simpel, omdat de rest van de faculteitsprogramma’s wel goed waren georganiseerd, was er dus niemand thuis… Voor mijzelf dus maar wat dunne koteletlapjes gekruid en in de pan gegooid (het enige vlees wat betaalbaar is) en met de salade van gister en een vis-noedelsoep mijn maag gevuld. Die avond kwam iedereen terug aan en barstte de pret los. Ik arriveerde (na wat skypen) in een feestje in onze woonkamer, waar ik aan de praat raakte met Tim uit Australië en Cordula uit (hoe kan het ook anders) Duitsland. Er werd op het raam geklopt en een oude, aardige Zweed stond voor ons raam om ons welkom te heten, maar ook om te vragen of zij alsjeblieft konden gaan slapen, wat niet mogelijk was omdat onze ramen open stonden… Snel verholpen en ook snel daarna werden we uitgenodigd om op het dakterras van het gebouw mee te feesten! Zo’n uitzicht wil je niet missen… Na daar nog lang met Cordula, Tim, Katie, Hazel (bff van Katie) en Martine te hebben gepraat was het tijd om mijn bedje in te duiken. Tot hier gaat mijn verhaal, ik zal van donderdag naar donderdag proberen te werken, anders wordt het een novelle per keer. Hopelijk was het de lange leespartij waard, ik ga namelijk ook snel mijn bedje weer in. En zoals ze in Zweden zeggen: Hey då!